Ο Αντώνης Κανάκης είναι ένα παράδειγμα πολίτη που επιβεβαιώνει το ανεπαρκές δημόσιο σύστημα. Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο γνωστός παρουσιαστής περιγράφει ακόμα μια δυσάρεστη εμπειρία και αυτή τη φορά στη στην Διεύθυνση Συγκοινωνιών Ανατολικής Θεσσαλονίκης στη Θέρμη.
Ο Αντώνης Κανάκης καταγγέλει στη μακροσκελή ανάρτησή του ότι κατά την διάρκεια εξετάσεων σημάτων οδήγησης, πέρα από την συνηθισμένη καθυστέρηση, αγένεια και επιθετικότητα από τους υπαλλήλους οι οποίοι μάλιστα δεν τηρούσαν ούτε τα μέτρα προστασίας για τον κορωνοϊό.
Διαβάστε την ανάρτησή του:
[expander_maker more=»Διαβάστε περισσότερα» less=»…»]
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ – Άρχισαν τα όργανα στο Big Brother – Ερωτικές σκηνές στο ριάλιτι
«Καλά Χριστούγεννα! Ελληνικό δημόσιο. Όπως όλοι το αποφεύγω όσο μπορώ, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Πάντοτε πηγαίνω με την καλύτερη διάθεση σε οποιαδήποτε δημόσια υπηρεσία χρειαστεί και πάντοτε αποχωρώ με μία γεύση θλίψης.
Θλίψη για το πώς αξιοποιούνται οι υπερβολικοί φόροι που ο Έλληνας πολίτης πληρώνει όλη του τη ζωή, αλλά και για το πώς αντιλαμβάνονται την εργασία τους και την επικοινωνία με τους πολίτες, πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι-λειτουργοί.
Πριν από λίγο στην Διεύθυνση Συγκοινωνιών Ανατολικής Θεσσαλονίκης στη Θέρμη. Εξετάσεις σημάτων οδήγησης. Ραντεβού με τους εξεταζόμενους πολίτες στις 10:45, έναρξη εξετάσεων στις 11. Αδιαφορώντας ότι είναι εργάσιμη ημέρα και οι άνθρωποι έχουν παρατήσει τις εργασίες τους, φυσικά οι εξετάσεις ξεκίνησαν στις 11:30 (πάλι καλά θα σκεφτείτε). Τα τρία τέταρτα αναμονής οι εξεταζόμενοι πολίτες δεν τα πέρασαν σε κάποια αίθουσα αναμονής που πιθανώς να είχε κάποιον που θα τους υποδεχόταν, κάποια τουαλέτα και κάποια παροχή πόσιμου νερού, αλλά όρθιοι έξω από το κτήριο (όχι λόγω Κορωνοϊού, αφού όπως πληροφορήθηκα, από πάντα έτσι γίνεται).
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ – «Big Brother»: Αγνώριστη η Σοφία Δανέζη πριν τις διορθωτικές επεμβάσεις (φωτο)
Η κεντρική είσοδος του κτηρίου ερμητικά και αυτοσχέδια κλειστή, με καρέκλες και σελοτέιπ (!!!) για να μην τολμήσει και εισέλθει αυθαίρετα κανένας από τους όρθιους πολίτες μέσα στο δημόσιο κτήριο.
Όταν μπαίνεις μέσα με το καλό και ενώ το συγκεκριμένο κτήριο είναι από τα σχετικώς συμμαζεμένα, αντικρύζεις τη γνωστή θλιβερή εικόνα. Απόλυτη απουσία κάποιας βασικής έστω αισθητικής, λερωμένοι τοίχοι με τους σοβάδες ή το χρώμα σε διάφορα σημεία να απουσιάζουν, σπασμένες παρατημένες καρέκλες από δω και από κει, τραπέζια που χρησιμοποιούνται ως διαχωριστικά και η μεγάλη έκπληξη: χριστουγεννιάτικος στολισμός (!!!).
Αυτή η γνωστή ψύχρα, αυτό το τίποτα στην ατμόσφαιρα, αυτή η αίσθηση στρατοπέδου. Κάπως έτσι, στρατιωτικής φιλοσοφίας δηλαδή, και ο τρόπος επικοινωνίας των υπεύθυνων της εξεταστικής διαδικασίας. Κουρασμένοι και αδιάφοροι στην καλύτερη, αγενείς και συγκαλυμμένα επιθετικοί στη χειρότερη. Ούτε λόγος για κάποιο χαμόγελο, κάποια “καλημέρα”-“καλησπέρα”, ένα “καλή επιτυχία”, ή έστω μια αυτονόητη “συγγνώμη για την καθυστέρηση”.
Ενώ οι εξεταζόμενοι ήταν ορθώς υποχρεωμένοι να φορούν εκτός από την μάσκα και γάντια, οι εξεταστές δεν φορούσαν γάντια με αποτέλεσμα να πιάνουν τις ταυτότητες των εξεταζόμενων με τα χέρια τους (σκεφτείτε πόσες ταυτότητες έχουν αγγίξει) και στη συνέχεια να τις επιστρέφουν πετώντας τες στο τραπέζι εξέτασης.
Γνωρίζω ότι αυτά που περιγράφω είναι πταίσματα μπροστά στο τί συμβαίνει σε άλλες περιπτώσεις και αυτό βέβαια από μόνο του είναι εξοργιστικό. Φυσικά στην Ελλάδα του 2020 είναι θλιβερά όλα τα παραπάνω. Το πιο θλιβερό όμως είναι το ότι τα ανεχόμαστε. Το ότι θεωρούμε αυτήν την εικόνα κτηρίων και ανθρώπων, αυτού του επιπέδου την παροχή υπηρεσιών, αυτόν τον ανύπαρκτο σεβασμό στον φυσικό αποδέκτη των δημόσιων υπηρεσιών, τον πολίτη δηλαδή, ως κάτι φυσιολογικό. Ίσως τα θεωρούμε φυσιολογικά όλα αυτά γιατί οι περισσότεροι από εμάς αν ήμασταν στη θέση τους τα ίδια θα κάναμε.
Γιατί αυτοί είμαστε και γι’ αυτό έχουμε τις δημόσιες υπηρεσίες που μας αξίζουν, τους πολιτικούς που μας αξίζουν και πάει λέγοντας (να βάλω τελεία ή ερωτηματικό σε αυτήν την πρόταση; Αυτοί είμαστε και αυτά αξίζουμε ή δεν είμαστε αυτοί και αξίζουμε κάτι σημαντικά καλύτερο; Ελπίζω για το δεύτερο.)
Υ.Γ. Αν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, συγχαρητήρια στους δημόσιους λειτουργούς και στις δημόσιες υπηρεσίες που διαφέρουν. Όσο σπάνια και αν σας συναντούμε, σας εκτιμούμε.»
[/expander_maker]
