Κάρμεν Ρουγγέρη: Συγκινεί με την απώλεια του Ανδρέα Κουλουμπή – «Ήταν το έτερον ήμισυ μου, όλα μου τον θυμίζουν»

Η Κάρμεν Ρουγγέρη παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη σε γνωστή εφημερίδα, αναφέροντας, ανάμεσα σε άλλα, την απώλεια του συντρόφου της, Ανδρέα Κουλουμπή.

Ποια είναι η ζωή σου χωρίς τον Ανδρέα;

Αφού δεν μπορώ πια να τον φροντίζω, έχω αφιερώσει όλη μου την ενέργεια στο θέατρο, επικεντρωμένη στα παιδιά. Ασχολούμαι με αυτό για να κρατώ την ψυχή μου ζωντανή και να μην με καταλαμβάνουν οι θλίψεις. Μέσα από την εργασία μου, μέσα από το εργαστήριο για τους μικρούς μας φίλους και τα σχέδια για το επόμενο έργο, ταξιδεύω σε αλλοτινούς, μαγικούς κόσμους.

Ποιος ήταν ο Ανδρέας Κουλουμπής για εσένα;

Ο Ανδρέας υπήρξε η δεύτερη μου ψυχή. Η καθημερινότητά μου στο σπίτι είναι γεμάτη αναμνήσεις, αφού κάθε γωνιά του σπιτιού τον κουβαλά. Φωτογραφίες του υπάρχουν παντού, και η σκέψη του με συντροφεύει διαρκώς. Η θλίψη είναι βαθιά, αλλά έτσι είναι η ζωή. Ο καθένας βιώνει αυτόν τον κύκλο διαφορετικά—για κάποιους είναι μισός, για άλλους λιγότερο ή περισσότερο.

Συχνά σκέφτομαι ότι θα πρέπει να είμαι ευγνώμονη. Θα ανεβάσω το έργο “Το παιχνίδι της χαράς” το φετινό χειμώνα στο Θέατρο “Κιβωτός”, που πραγματεύεται το πώς πρέπει πάντα να αναζητούμε τη θετική πλευρά. Εγώ ήμουν τυχερή που μοιράστηκα 57 χρονιά με έναν θαυμάσιο άνθρωπο, ενώ υπάρχουν άλλοι που δεν πρόλαβαν ποτέ να απολαύσουν τη ζωή τους. Αυτό είναι το παιχνίδι της… χαράς. Είναι η τέχνη να μετατρέπεις τη θλίψη σε ευτυχία, αναγνωρίζοντας την τύχη σου.

Πολλοί δεν πρόλαβαν να ζήσουν την ομορφιά της ζωής, όπως ο πατέρας μου, που έφυγε στα 53 του, ή η μητέρα μου, που δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά της μεγαλωμένα, καθώς έφυγε στα 49 της. Αυτές οι σκέψεις είναι που πρέπει να μας προβληματίζουν.

Έχεις διατηρήσει το σπίτι όπως ήταν πριν την απώλεια του Ανδρέα;

Διατηρώ τις φωτογραφίες και μερικά από τα πράγματά του. Ωστόσο, όλο το σπίτι είναι γεμάτο από την παρουσία του. Τα ρούχα του τα μοίρασα, ώστε να φέρουν αγάπη σε άλλους ανθρώπους. Όπου και να κοιτάξω, τον αισθάνομαι παρόντα. Είναι μια ολόκληρη ζωή που έχει περάσει, αλλά αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Κάποιες φορές, νομίζω ότι είναι κοντά μου, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι πια.

Η ζωή μου χωρίς τον Ανδρέα είναι απλά μια μεγάλη πληγή. Βλέποντας τις φωτογραφίες του, το βάρος του πόνου είναι καταλυτικό. Βέβαια, ο χρόνος και η δουλειά μου βοηθούν να απαλύνω λίγο αυτή την οδύνη.